သံဃာကိုမျပစ္မွားမိေစနဲ႔။

ကိေလသာအတုံးအခဲေတြကို ျဖိဳခြဲတတ္သူကို
ပါဠိလို"ဘိကၡဳ" ျမန္မာလို"ရဟန္း"လို႔ေခၚပါတယ္။
အျခားအဓိပၸာယ္လည္း မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ဥပုသ္ျပဳျခင္း ရဟန္းခံျခင္းစတဲ့
ကံႀကီးကံငယ္ေတြရွိပါတယ္။ သံဃာကိစၥ ကံေဆာင္ျခင္းကိစၥေတြရွိတ့ဲအခါ ညီညီညြတ္ညြတ္
ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ရဟန္းအေပါင္းကို " သံဃာ"လို႔
ေခၚပါတယ္။ တစ္ပါးခ်င္းကို ရဟန္းလို႔ေခၚပါတယ္။ ေလးပါးမွအထက္ အမ်ားကိုမွ သံဃာလို႔ေခၚပါတယ္။ရဟန္းနဲ႔ သံဃာကို ခြဲျခားနားလည္ရပါမယ္။

ရဟန္းတစ္ပါးစီမွာ အျပစ္ရွိႏုိင္တယ္။
သံဃာမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္
ရဟန္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ မေတာ္တေရာ္ အျပဳအမူအေနအထိုင္မ်ားကို ေတြ႔ရတ့ဲအခါ
သံဃာေတြကဘယ္လိုပဲလို႔ အျပစ္မေျပာေကာင္းပါဘူး။
ဘုရားရွင္က"သံဃာအျပစ္ေျပာတဲ့ ဒကာဒကာမအိမ္ကို အဝင္အထြက္မလုပ္နဲ႔"
လို႔ေတာင္ မိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။ ဘုရားက
သံဃာကို လုံးဝအထိမခံပါဘူး။ သံဃာဆိုတဲ့အထဲမွာ အရိယာ ပုထုဇဥ္ႏွစ္မ်ိဳးေရာေနလို႔ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကို
ျပစ္မွားမိမွာစိုးလို႔ သံဃာဆိုတဲ့ စကားလုံးသုံးစဲြျပီး
အျပစ္မေျပာေကာင္းပါဘူး။
သံေဃာ ဟိ ဒုႆီေလာ နာမ နတၳိ(ဥပရိပဏၰာသ
အ႒ကထာ ဒကၡိဏာဝိဘဂၤသုတ္အဖြင့္ စာမ်က္ႏွာ
-၂၂၅)-သံဃာမွာ သီလပ်က္စီးတဲ့ ဒုသီလဆိုတာမရွိဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့
ရဟန္း ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးစီကိုေတာ့ ခဲြျခားအျပစ္တင္ႏိုင္ပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိေလသာေတြကို ညွဥ္းဆဲသူကို သံဃာေခၚပါတယ္။
သုပဋိပႏၷ - ေကာင္းေကာင္းက်င့္ဆိုတာ
ေလာဘေဒါသေမာဟ စတဲ့ ကိေလသာေတြနည္းေအာင္ က်င့္ရတာ
စာခ်တာ စာက်က္တာ စာျပန္တာ တရားေဟာတာ တရားျပတာအားလုံးဟာ
ကိေလသာနည္းဖို႔ပါပဲ။

စာခ် စာတက္ စာျပန္ စာေမးပဲြေတြ က်င္းပ
ေျဖဆို တရားေဟာ တရားျပေတြလုပ္ျပီး ကိေလသာေတြ တိုးပြားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ဘယ္အဓိပၸာယ္ရွိပါ႔မလဲ။ ဘုန္းႀကီးဝတ္ျပီး
ကိေလသာေတြတိုးပြားေနရင္ မကိုက္ပါဘူး။
ရဟန္းဝတ္ျပီးရင္ သံဃာစာရင္းဝင္ေအာင္
ကိေလသာနည္းေၾကာင္းအက်င့္ကို က်င့္ဖို႔လိုပါမယ္။ ဒါမွအဓိပၸာယ္ရွိပါမယ္။

( ဓမၼပိယဆရာေတာ္)